Različita državna uređenje kroz istoriju su iz političkih, religijskih ili ideoloških razloga zabranjivali određene knjige. Nijedno državno uređenje nije bilo imuno na mehanizme cenzure, autocenzure i represije koji su bili konstantno prisutni i vodili gotovo nevidljivu, a stalnu borbu. To borbu su vodili ovlašćeni i pravoverni tumači istine koji su delili mrtve i žive stvaraoce na napredne i nazadne, i shodno tome davali po svojim idiosinkrazijama jednima blagonaklone indulgencije, a sručujući na druge gnev svoje moralne kaštige. Na toj nepredviljivoj i hirovitoj klackalici našle su se brojne knjige i njihovi pisci, ali i čitaoci osuđeni da žive u duhovnoj klaustrofobiji totalitarnih režima.
Ipak, cenzura nikad nije urodila plodom, što svedoče brojne knjige koje su kroz istoriju bile spaljivane i zabranjivane, ali su ipak nalazile put do čitalaca.
